Zand, zee en het bekende vechten met dragers van ideeën
Rond vier uur in de middag gingen Karin en ik naar Broadstrand, twee minuten rijden van ons huisje. We hadden aardappelsalade (aardappel, ui, augurk en eigengemaakte mayo), groene sla en gebakken tempeh mee voor ons verblijf aan een kalme zee bij warm weer. Tegen de dorst hadden we een flesje zelfbereide kefir meegebracht. Er was wat publiek, maar het is hier nooit gek druk.
Eerst wat lezen; we hadden beiden onze e-reader mee. Ik lees al enkele dagen in het boek The Ten Thousand Things van Robert Saltzman, die ik zeven jaren terug ook al eens las en waarover ik hem toen in een zoommeeting vragen had gesteld. De vraag had hem wat verrast leek het, want deze bevatte de veronderstelling dat, ook al ontkent Robert permanency waar de non-dualisten deze menen te herkennen, een passage uit zijn boek mijn inziens toch wel degelijk op een onveranderlijk gegeven leek te wijzen. Hij sprak toen zijn waardering uit voor mijn nauwkeurig lezen. Ik heb de video daarvan zojuist gevonden; dit speelt in maart 2018. Ik, en Karin ook heel kort, verschijn weldra na de introductie. Daarna geeft Robert zijn visie op zijn boek en stelt mij nog een vraag, die ik beantwoord. Ik vind echter mijn vraag en Roberts antwoord hierop niet terug; wellicht verder in de video? Dat wordt dan weer zoeken!
Het lezen van Roberts boek doet me andermaal goed; het spiegelt aan de lezer zaken die ie kritiekloos voor waar heeft aangenomen, en dus ik acht deze aan aanrader.
Robert en ik zijn gebrouilleerd geraakt, zoals dat zo mooi heet. Hierin speelde verschillende factoren mee. Zijn vrouw is sterk voor abortus, en toen ik daar een vraag over stelde aan hem zei hij dat het zijn zaak niet was. Hier zag ik vermijding in. Het andere punt dat moeilijk lag kwam later en betrof mijn bezwaar dat Robert van alles kan betwijfelen maar richting de wetenschap goedgelovig is. Dit zei ik in de tijd van de covidhoax, toen de injecties al bezig waren mensen te verzieken en vermoorden. Hij was onbereikbaar op dit punt, zeg maar dogmatisch. Desalniettemin waardeer ik veel van wat hij zegt en mag ik hem ook deze dagen graag beluisteren.
Tijd om te zwemmen! Wow, het water was bijkans warm, in ieder geval zeer aangenaam. Met af en toe verkwikkende koudere tussenstromen. Mijn dappere vrouw plonst ook bij veel lagere temperaturen onverhinderd de plas in en zwemt dan een heel eind. Ik deed dat jaren terug ook maar heb de lafaard in mij meer ruimte gegeven, dus zwem vaak niet of houd het na vier duikjes voor gezien. Maar niet vandaag; de lafaard had het heerlijk! En lieden van mijn dierenriemteken vergezelde me: vele vissen om mij heen. Ze weken wel van me, vonden mijn gestalte blijkbaar toch wat afwijkend, maar als ik een van mijn vrienden had willen pakken dan maakte dit goede kans te lukken. Maar ik ben een goed mens, dus liet dit na.
We aten ons avondmaal en het smaakte naar believen. Als we wat filosofeerden maakte we veel stuk van wat we meenden te weten. Zo kwamen we weer langs dwaalwegen terug in het heden. Die geest ook, die vraagt wat aandacht, en zoals Jan van Delden dan placht te zeggen: geef die jantjes maar even de aandacht, dan komen ze tot rust en heb je verder geen last meer van ze. Dat klopt, en zo had ik weer tijd wat foto´s te maken.
Ik wilde vanavond eigenlijk wel weer eens uitgaan. Ik wilde dat de vorige week ook al. Maar ik deed het niet, dus wilde ik wel? Lijkt me niet. Ik heb me in een van mijn laatste berichten uitgelaten over het feit dat ik wel weer wat socialer mag worden, maar vooralsnog is het daar niet van gekomen. Misschien morgen dan. Dan is het vrijdag, uitgaansavond, en kan ik mijn neiging tot solitair bestaan tijdelijk inruilen voor onderdompeling in het mensdom. Na tien jaar Ierland wellicht eens wat vrienden maken. Karin voelt blijkbaar als genoeg, maar mocht ze wegvallen door het lot, dan is het wel fijn dat er wat mensen zijn met wie ik ook de diepte van het bestaan weet te raken. Ik heb dat trouwens ook tegen Karin gezegd: zeg niet te snel nee tegen contacten die je hebt, op een dag kan je ze hard nodig hebben.
Ik dank de lezer.
*
Brian Kennedy - Carrickfergus