´t Zien van Al is al ´t geval – met dank aan Da Free John
Was naar Clonakilty gereden om wat boodschappen te doen, toen de titel van dit bericht me inviel. Het lijkt een irrationele bewering en dat komt omdat het dat ook is. En toch vond ik de formulering van betekenis in constructieve zin.
Nisargadatta heeft gezegd dat al wat iemand nodig heeft om nu in volkomen vrede te verkeren reeds aanwezig is; niemand komt hiertoe enig ogenblik iets tekort. Tekort dat we desondanks ervaren wordt feitelijk nu bedacht en schijnbaar aanvaard als prevalerend boven wat reeds het geval is. Daar heeft de inval van vanmiddag mee te maken. Er kwam even later in de straten van Clonakilty een tweede regel aangevlogen.
´t Zien van Al is al ´t geval dus laat al de ballen nu maar vallen.
De ballen verwijzen naar dat wat de jongleur middels een kunstje hoog probeert te houden. Als alles reeds hier en nu volledig en vervuld is, dan hoeft er geen kunstje meer te worden geflikt.
Ja maar, ik verkeer op zekere tijd en plaats, dan zie ik toch andere tijden en plaatsen niet? Ik zit op de plee, dan zie ik toch geen woonkamer?
Dit ´ja maar´ veronderstelt andere tijden en plaatsen, dit neemt echter niet het eerste gegeven weg dat alles al hier is. Ik kan andere tijden en plaatsen bedenken en dan zeggen dat ik hier en nu iets mis; in feite heb ik dat gemis middels deze projecties gecreëerd.
Misschien is het de lezer al opgevallen: middels projecties vermijden we wat al het geval is. Dat is de reden dat Adi Da Samraj de vraag ´Vermijden van relatie?´ adequater achtte dan de vraag ´Wie ben ik?´ Als niets vermeden wordt is alles immers reeds volledig. Volledigheid kent geen ´elders´ in tijd of plaats.
Adi Da zei ook dat een ieder die relatie vermijdt, onvermijdelijk met dat vermijden in relatie staat, het vermijden dat een karmische lading draagt die dwingt dit aan te zien. Ook zo gezien is zelfs weglopen van Al, reeds Al.
Vanavond zei Karin aan de eettafel dat ze afgelopen week meermalen aversie tegen zekere figuren online had ervaren. Ze oordeelde over die lui. Toen ze eens wat beter keek ontdekte ze dat ze in die figuren niet kon velen wat ze van zichzelf niet kon uitstaan. Toen ze dit erkende verviel ieder oordeel en werd de Heelheid eronder weer ongerept beseft. Ook hieruit blijkt dat alles dat je nodig hebt voor vrede reeds aanwezig is.
Frustratie wijst dus niet op het ontbreken van iets, het wijst altijd op een teveel, een projectie vanuit verlangen of angst, zonder welke dit ogenblik, als ieder ogenblik, compleet en volmaakt is.
Ja maar, er zijn vele oorlogen, er is kinderhandel, mensen worden gemarteld en misbruikt!
Als het eerste gegeven, huidige Presentie, niet wordt erkend, komen de klachten. Er is oneindig veel leed op de wereld; het antwoord op dat leed is steeds dezelfde: verhuis van het dualistisch hoofd naar het onverdeeld hart en je kunt niemand meer kwaad doen. Mensen voelen machteloosheid als ze autoriteit op anderen en instituten projecteren, doen ze dat niet dan ontwaken ze uit de matrix van misleiding, verwarring en gevangenschap. De gevangenschap bestaat louter in de perceptie middels niet onderzochte verdelende overtuigingen tussen de eigen oren. Ja, de kinderhandel dient zo snel mogelijk te stoppen, dat doen we door de verdeeldheid van denken, die slavernij inhoudt, in onszelf te erkennen; dan zal die vallen in het Hart dat altijd al onverdeeld daaronder lag te wachten. Als genoeg mensen hiertoe bereid zijn komen alle kinderen vrij.
Alles is hier, en als ik aan die kinderen en hun beulen denk is er het verdriet dat de motivatie vergroot ieder persoonlijk verlangen in mij te lossen voor wat reeds volledig en in vrede is. En met verlangen wordt ook angst gelost, u weet wel, die donkere emotie waarmee de kwade krachten de gehele wereld steeds meer op slot hebben gezet en blijven zetten, om hun donkere praktijken door te kunnen voeren en uitbreiden. Er is slechts Ene ommekeer, en die is hier en nu onverdeeld: ik leef schijnbaar in de matrix en laat mij in geen geval door haar suggesties bepalen.
Dit betekent nogal wat. Dit betekent alles. Je dient ´je koninkrijk´ volledig (daar heb je het weer) te verliezen om het Koninkrijk te vinden.
Da Free John´s eerste boek, The Knee of Listening, vond ik een regelrechte openbaring, ik had nog nooit zoiets gelezen. Alan Watts dacht er ook zo over en zei dat Da sprak met een autoriteit die alles waarvan hij weet had evenaarde dan wel oversteeg. Alan zou Da ontmoeten maar overleed twee weken daarvoor. De versie van The Knee of Listening waarover ik hier spreek is een geheel andere dan die nu gangbaar is; de verkrijgbare is veel uitgebreider en ook met veel meer hoofdletters. Ik deel hier de originele versie waarmee ik kennis mocht maken.
Da Free John veranderde zijn naam nogal eens, wat eindigde in Adi Da Samraj. De boeken werden alsmaar onleesbaarder in mijn ogen, maar het originele zicht van deze man is wat mij betreft nog altijd onmiskenbaar. In sociale context, zijn verhouding met de wereld, meen ik dat er nog altijd ego-residuen een rol speelden, maar het weerhoudt mij niet te eindigen met een beschouwing van Adi Da. Ik verhoud me slecht met zijn aanspraak de leraar te zijn die alle voorgaande leraren oversteeg; een aanspraak die de Nederlandse Bentinho Massaro later ook over zichzelf deed. Vreemde wanen gaan blijkbaar rond in opmerkelijke wakkerheid. Hoor onbevooroordeeld wat je hoort, vergeet de introductie.
Ik dank de lezer.
*
Adi Da Samraj – The Virtue of Positive Disillusionment
Nog verhuisplannen, weg uit die onuitstaanbare gekte?
Mij lijkt het wel wat, free as a bird
.https://www.youtube.com/watch?v=9cQlVww0zKo