Reptielen, de Nulgraad en de Verbeelding

Uit de reportage over Rob Scholte:´Reproductie Verplicht´

Een grijze dag met veel regen. In de namiddag besloot ik tot een korte wandeling naar de baai van Courtmacsherry en weer terug. Toen ik weer opwaarts liep richting ons huisje dacht ik nogmaals na over de spot die David Icke over zich heen krijgt van lieden die zijn ideeën over reptielen, non-humans die de agenda hier op aarde bepalen, belachelijk achten. Mijn overweging was kort en duidelijk: dan is het idee dat er mensen op een planeet genaamd aarde rondlopen net zo belachelijk. Waarom zouden non-humans niet kunnen bestaan, en mensen wel? Of bestaan mensen ook niet? Er ging een schok door me heen toen ik me bedacht dat het bestaan van een realiteit wellicht al een absurde aanname is, dat realiteit net zo goed niet zou kunnen bestaan…

Ik was bijna thuis toen de gedachtegang culmineerde in de eenvoudige conclusie: mensen vinden mensen niet vreemd, want daar zijn ze van kinds af aan mee opgegroeid en aan gewend geraakt; dat vinden ze normaal. Reptielen, dat vinden ze een abnormaal idee. Hieruit blijkt dat de mens zijn aangeleerde conditionering als maatstaf van echtheid neemt, wat hiervan afwijkt moet dan onecht zijn. Maar is de mens zelf niet verbeelding?

In de avond opende ik een bericht op de website van Rob Scholte: NPO Cultura | Beeld Spraak | Ger Poppelaars – Reproduktie Verplicht (1) t/m (5) (1987). Ik bekeek er de vijf delen van Reproductie Verplicht met veel interesse en was speciaal geraakt toen Rob sprak over De Nulgraad, zijn niet-weten, een gevoel van desoriëntatie met de vraag hoe nu verder. Dit raakte aan wat ik had overwogen tijdens de middagwandeling. Niet-weten, De Nulgraad, is in mijn ogen onze oorsprong, daaruit vormen zich beelden en betekenissen via de verbeelding. De mens heeft zichzelf verbeeld. Of, om met Bert Schierbeek te spreken: Het dier heeft een mens getekend.

In vroeger dagen, als mijn identiteit, mijn zelfverbeelding, in de knoei was geraakt, placht ik het werkwoord ´nullen´ te gebruiken. Als ik in de knoop zat dan was het zaak om te nullen, alles dat ik meende te weten te laten voor wat het is, en weer open en onwetend als een kind te zijn. En vandaag voelde ik dit weer krachtig. Er wordt zoveel illusie rondgestrooid deze dagen, wat als een afleiding werkt, dat nog maar weinig mensen zich regelmatig resetten door eens flink te nullen. En nu ik dit schrijf ervaar ik weer dat het zitten achter dit toetsenbord alleen maar gedroomd wordt. Aan iedere verbeelding komt een eind. Wat wij werkelijkheid noemen is schijnbare werkelijkheid met een houdbaarheidsdatum. De Nulgraad is het enig constante maar nog nooit door iemand waargenomen.

Dus als reptielen niet kunnen bestaan, dan mensen ook niet. Mijn vader zei vaker: als je het kunt bedenken bestaat het. En zo is het: de verbeelding aan het werk maakt iets bestaand, schijnbaar. Geen mind, geen wereld.

Het is een kort filosofietje deze nacht, het matras roept mij naar niet-bestaan, doch wellicht in de ochtend is er weer het ontwaken van de verbeelding die de wereld schept zoals ik dat gewend ben met, geef ik toe, nog even geen reptielen in zicht, maar wat zegt dat?

Eindig met een prachtig kort filmpje waarin Rob Scholte, zo een drie jaar geleden, weer aan De Nulgraad raakt, waarvoor nu de termen ont-moeten en hier en nu worden gehanteerd.

Dank aan de lezer.