Praten om het praten
Als de stilte geen verhaal vertelt, de schrijver op het lege scherm staart, dan breekt het besef los dat aandacht een vorm van zoeken is, aandachtsloos reeds vrijheid heerst. De schrijver die waarheid wil is met zichzelf in tegenstrijd: vrijheid is waar geen verhaal bestaat, aandacht niet naar elders wil, tot gewaarzijn versmelt nu en nu en nu. De sociale code wil graag een gesprek, want communicatie is van belang en wordt zonder gesprek afwezig geacht. Zo blind is men op woorden gaan vertrouwen dat men ze verkiest boven waar ze naar verwijzen, wat woordloos is. Mij lijkt hier de humor te ontspringen: altijd weer op het punt dat opvattingen door naakte werkelijkheid te kakken worden gezet. Praten om het praten, waar ik vroeger een bloedhekel aan had, vind ik nu helemaal niet moeilijk meer: "Lekker weertje", "Wat is het druk", "Ben je nu al wakker?", - ik breng menig evidentie voor de sociale code onder woorden. En ben ik weer alleen, dan verlies ik mij in niet-weten waar de wereld om draait als mijn handen in de aarde wroeten ik menig gronddiertje mag ontmoeten, op de vlucht voor mijn gedoe maar zonder de zelfreflectie die er woorden aan besteedt. Alles is al alles, dat hoeft geen mens ervan te maken en toch staan er bibliotheken vol over hoe verdeeldheid één te krijgen. Mindcontrol, er wordt veel over gerept, waar je op moet letten om het te zien doch ik zeg: iedere info, elk gepraat, is er een vorm van, of niets is het. Ik wil de wereld niet meer redden. Mezelf redden kan ik niet sinds ik ´mezelf´ louter als een samenstel van sociale noties heb herkend. Ik ben een uitwaaierende illusie met de duur van een lijf. Er is vrede in de uitval, de uitvalsbasis, die aandacht als kramp heeft herkend. Ik praat een eindje mee; ben ik weer alleen dan is het wroeten in de aarde, de wormen en de kevertjes en geen besef van wereld of hiernamaals of welke praatjes men mij ook maar verkocht. Er gaat geen weg, er gaat geen enkel praatje naar presentie. Ieder praatje gaat ervan weg.
*
Muhammed Ali speech