Oubaitori

Het meisje is weer thuis. Om 22.29 uur was haar vliegtuig geland op Airport Cork. Omdat ik liever niet in het donker reed was ik daar reeds rond de klok van acht aanwezig. Had de e-reader bij me met daarop ook het tweede boek dat ik van Michael A. Singer lees: The Surrender Experiment. Het eerste boek, The Untethered Soul, las ik met veel plezier, het boek dat ik nu lees is autobiografisch, fijn geschreven en vol van wonderen, en maakt me zeer benieuwd naar het boek dat in 2022 uit kwam: Living Untethered. Benieuwd hiernaar? Je kunt ze alle drie downloaden in pdf-formaat.

Achter deze link: https://hetgeluidvanstilte.wordpress.com/2024/09/14/oubaitori/

Ik had ruim de tijd om te lezen en vond in de hal van het vliegveld een gesloten koffietent met prachtig meubilair buiten; ik haalde elders een takeaway coffee en keerde tot de gesloten tent terug om in een heerlijk zittende lederen stoel het leesavontuur te vervolgen. Na anderhalf uur weer aardig wat mirakels te hebben zien voorbij komen voor mijn geestesoog, sloeg ik het e-reader mapje dicht om buiten een sjekkie te roken. Liep langs de boekhandel die daar een dik boek had uitgesteld liggen welke me al bij binnenkomst interesseerde. Ik bladerde er weer in, en weer vond ik het boeiend. Ik moest het boek Karin na ons weerzien ook tonen, zag dat ze evenzo geïntrigeerd was. Kostprijs was 21 euro, viel wel mee voor zulk een lijvig werk. Maar ik kocht het niet. Zou thuis wel even kijken of het gratis te downloaden was. En dat was het, dus ook de lezer pikt hier andermaal een graantje van mijn online vondsten mee.

Achter deze link: https://hetgeluidvanstilte.wordpress.com/2024/09/14/oubaitori/

De titel van dit bericht, Oubaitori, respecteert dat alles op zijn eigen tijd gebeurt, en staat zo een ieder zijn eigen tijdsverloop in ontwikkeling toe. Dit zicht is open en van een frequentie die naadloos samengaat met wat Mickey Singer schrijft. En hoe anders voelt dit als ik de term LGBTQ verneem! Het argument rond die club is wel ´jezelf zijn´, maar de manipulatie die er plaats vindt staat voor het tegenovergestelde. En schrijver Jon Savage lijkt hier, al dan niet met die intentie, de tip toe strategy van de globalisten bloot te leggen, de stap voor stap gaande doch tevens accelererende agenda van natuurlijkheid naar transseksuele waanzin. Ik weet niet of Jon Savage of David Bowie, die in het manuscript een rol speelt, ook maar enigszins besef hadden van de manipulatie hierachter, ik moet nog beginnen met lezen. Het lijkt me echter onwaarschijnlijk dat de auteur hier een natuurlijk gang van cultureel proces in ziet. Uit de passages die ik op Airport Cork reeds las maakte ik op dat het hier hoe dan ook om een smakelijk leesavontuur gaat.

Het komt één of twee keer per jaar voor dat Karin naar Nederland reist. Ik verheug me dan op een periode alleen zijn, zoals ik ik me verheug op haar terugkomst. Ik zei vanavond, na thuiskomst, tegen haar dat de dagen alleen niet hebben geleid tot veel autorijden en erop uit gaan. De stilte, het alleen zijn en niet voeren van dialogen, gaf een zekere verdieping in mijn beleven waar het mijn dochter, die ik niet meer zie, betreft. Als ik de jonge meisjes voor ons huis zie spelen, of als ik makkelijk tot tranen kom bij het luisteren naar diva Emma Kok, besefte ik deze week, dan speelt daar steeds weer ook mijn dochter in mee. Die kende ik op haar jonge leeftijd van nabij, ze is nu een volwassen vreemde vrouw voor mij. Ik meen dat dit de belangrijkste ontdekking van de afgelopen vijf dagen is geweest: alles dat nog ego aan mij is en hereniging met mijn dochter in de weg staat mag de deur, de laan en het universum uit.

Een ego stuurt zichzelf de deur niet uit, zoveel is zeker. Autonomie kan dan ook pas bestaan als er niemand meer van is buitengesloten. Ik ondervind deze dagen veel inspiratie via Michael Singer, omdat wat hij schrijft in mij precies dit punt mee resoneren laat. Ik lees woorden, de frequentie raakt en pakt me. Ik ging afgelopen dag in tranen toen ik las hoe de autobiograaf geen zin had een bezoek aan een gevangene in een gevangenis van een vriend over te nemen, maar het overgave experiment de auteur zijn voor- en afkeur liet negeren, zoals steeds in het boek dat ik nu lees, en dus ging hij toch en zo kwam er in die gevangenis een gemeenschap van wakkere mensen tot stand. Met details daarbij beschreven die een ieder goed doet als je die leest en welke tonen dat het nooit te laat is om het licht te zien, ook al zit je in eenzame opsluiting. Daar kwamen mijn tranen: waar eenzame opsluiting dit eenvoudig niet meer is, omdat de gevangene niet meer in zijn lichaam gevangen zit, dankbaar is voor het vrije zien en de liefde die hierbij vrij komt.

Lieve dochter, wij doen het beiden met beperkte visie ogenschijnlijk, mijn motivatie om uit de kerkers van beperking te breken is alleen maar gegroeid. Maar het is geen ´breken uit´, het is louter onderkennen en niet gaan voor wat tot op- of afsluiting (wat hetzelfde is) leidt. We zijn al één, het volledig besef hiervan wil bevrijd worden in een ieder. Daartoe ben ik gewekt. Kus.

Jaap Resema – Ooit komt nooit meer