Gulzige gretige hebzucht

Heb, om half elf in de avond, het raam van de werkkamer dicht gedaan, want het hysterisch gillen en overspannen lachen van jonge meiden op deze warme lenteavond werkt behoorlijk op mijn zenuwen. Als het accepteren en samenvallen met wat is niet lukt is het zaak de weerstand tegen wat is te accepteren, daarmee samen te vallen.

Karin is na een laatste werkdag ruim tien dagen vrij. We gaan een dezer dagen op pad. We dachten eerst richting Killarney te gaan, met prachtige bergpassen en vele schapen voor de boeg, maar opteren bij nader inzien voor het prachtige Galway en wat daarachter ligt, ons nog onbekend en naar zeggen betoverend mooi gebied. Schapen zien we dagelijks al genoeg.

Ik wil natuur, natuur en ook graag veel natuur. Geen geluid van elektrische zagen, bladblazers, tractoren en gillende keukenmeiden. Uitrusten in de barmhartigheid van groen en stilte.

Had vandaag weer eens een lang durende bui van gulzige gretige hebzucht waarbinnen ik meest fantastische digitale boekwerken van kunstenaars heb binnen gesleept. Ik werd lyrisch van vele schilderingen, en later tijdens dit koortsig verzamelen, van begenadigde fotografen die wel weten hoe je het mysterie in plaatjes kunt vangen.

Mijn Kodak camera kan wel wat, maar toch veel minder dan de Nikon waarmee ik eerder werkte en die het begeven heeft. Voelde vandaag het verlangen naar een camera met meer vermogens dan de hier twee genoemde te bezitten. Gulzige gretige hebzucht, daar was het weer. Het is opwindend en vermoeiend tegelijk. Geheel gaan voor de goudkoorts is de opwinding, als ik uit de koorts treed blijkt veel me op de zenuwen te werken in negatieve zin.

Ik heb nu, dat moet gezegd, werkelijk prachtig materiaal van kunstenaars om me aan te vergapen en me door te laten inspireren. Wat me tegen Karin liet zeggen hedenavond dat ik overweeg de serie ´Offensief van de Schoonheid´, die 33 delen kent, te hervatten. Het is wel zo dat als de stroom uitvalt mijn vandaag verworven cultuurgoed niet meer toegankelijk zal zijn. Vergankelijkheid van naam en vorm is een feit, alles dat digitaal is wordt elders beheerd, dan wordt vergankelijkheid voor je bepaald. Het is best wel lekker als je nog wat boeken van papier hebt.

Ik ben, kort gezegd, erg moe van mijn eigen belangstelling. Ik geloof dat je op dat punt beter van obsessie kunt spreken. Karin zat me hartelijk uit te lachen vanavond terwijl ze terug spiegelde dat mijn verzamelwoede vaak tot innerlijke onvrede leidt, waarna ik de hele boel verwijder, en dan later wil ik er toch weer naar kijken en begint de koorts opnieuw.

Het internet en de elektriciteit blijven vanzelfsprekend wel bestaan. De uitval daarvan in Spanje en Portugal onlangs zijn pesterijen, testen, onderzoeksprojecten. Het komt er op neer dat alles centraal moet worden gecontroleerd en als je niet gehoorzaamt aan Big Daddy dan lig je eruit. Geen elektriciteit, geen internet, geen enkel recht dat bij menselijk bestaan tot hiertoe leek te horen.

Mijn gretige gulzige hebzucht geeft in feite mezelf de hele tijd op zijn lazer. Dat is een herformulering van Boeddha´s uitspraak die zei dat leven lijden is en dat lijden voortkomt uit begeerte.

Verzamelwoede wil bepaalde sensaties altijd op zijn of haar eigen tijd hebben. De illusie is eigen. Dit loslaten is de enige vrijheid, die altijd al het geval is tenzij ik een of andere koorts daar voorrang op verleen.

Ik leer geen les, dit is eerder een biecht van verlies en verloren zijn. Ik ben sowieso vermoeid geraakt taal aan evidente zaken te besteden. Als je vandaag de dag nog moet uitleggen dat Israël nazistisch is dan weet ik het niet meer. Joden bestaan niet; het is een verzinsel om heel veel verhalen om heen te hangen en de wereldbevolking mee te manipuleren. Wat alleen kan als je jezelf als een etiket opvat. Tijd voor natuur, die niets van zulk een waakdenkbeeld over laat.

Ik groet en dank de lezer.

Alan Stivell - Gaeltacht