Als niets meer moet en alles mag

Wereldoorlog nummer drie is in de maak en ook burgeroorlogen worden middels immigratie wereldwijd afgedwongen, dus ik dacht: laat ik er vandaag eens een leuke dag van maken. Wat me doet denken aan een gedichtje dat ik decennia geleden maakte; die gaat ongeveer zo:

Hoorde dat de wereld 
vandaag om 18.00 uur
zal vergaan
en ik zei:
"Laten we dan maar
snel gaan eten"
want ik had lekkere trek.

Heeft de lezer dat nou ook, dat ie de ongebreidelde politieke oplichting, leugenachtigheid en ambitie tot oorlog alsof het een computerspelletje betreft, ondertussen met een korreltje zout is gaan nemen? De overdaad van waanzin leidt hiertoe bij mij en ik vind het een gunstige ontwikkeling. Ze gaan hun gang maar, allen die in labels, partijen en dus ook vijanden geloven. Ze voeren allen oorlog voor de vrede; bepaald niet plausibel nietwaar?

Het internet is, voor wie probeert wereldnieuws te volgen zonder de censuur van mainstream media te hoeven velen, lang een uitkomst geweest. Maar dat is niet langer zo. Elon Musk, de koning van free speech, censureert bij het leven met zijn algoritmen. Maar het is niet alleen Twitter, dat hele internet staat vanzelfsprekend onder dezelfde controle. Een en al misleiding. Je kunt niets meer geloven. En ook dit acht ik een zeer gunstige ontwikkeling.

De kern van de zaak, men kent die zinsnede wel. Ik ben aanbeland op het onbewoonde eiland waar geen enkele zaak waar is omdat het zich van volledigheid heeft ontdaan, en waar niets een kern bezit, omdat alle verschijnselen uit onderlinge betrekkingen bestaan en in wezen volstrekt leeg zijn.

Nee, ik doe de verschijnselen hiermee niet af als een illusie om niet mee om te gaan, hoe zou dat kunnen als je toch ademt, brood moet kopen en beslist geen masker voor een ander op wilt zetten. Deze dimensie bestaat wel degelijk, maar niet zonder meer. En ´meer´ is hier minder dan minder.

Wat ziet uit deze ogen? Ik meende dat er een poëem zou aanvangen het moment dat ik dit schrijven begon, daar ik feitelijk niets te zeggen had en louter beleving wilde ventileren. Toen werd het toch proza; het kan verkeren.

Ik zie uit deze ogen, zeg ik voor het gemak, maar dat ik heb ´ik´ nog nooit met eigen ogen gezien. Ik zie dat dit ik niet meer dan een aanname is en niet bestaat als ik thee drink, een schilderij maak, de afwas doe.

Ook als er spanningen zijn, angsten spelen, kan ik niemand vinden van wie die spanningen en angsten zijn. Ze vertellen hun verhaal wel. Het is me wel opgevallen dat als ik hier zekere verlangens heb lopen over hoe zaken zouden moeten gaan, de spanningen en angsten toenemen. Lopen die verwachtingen niet dan is er louter vrede. Met wat is. Wat is doet er dan niet toe.

Als we vrede, harmonie en verlichting als aparte optie in ons denken hebben zitten dan zijn we goed beetgenomen. Het maakt niet uit wat er in dat denken zit; het is niet van jou en als je dit ziet gaat je belangstelling uit dat soort overwegingen. Ik ken heel wat lieden die zichzelf beschouwen als non-dualist en met die opvatting hun beleving van wat dan ook in tweeën splitsen.

Ervaren zelf, zonder labels, is altijd al de enige oprechte weg. Alles daarna is bedrog, hoe oprecht je er ook over meent te spreken. Verheug je erin dat alles daarna bedrog is, dan hoef je niet meer te spreken, mag je stilvallen in waar wezen. Lieden die deze stilte vrezen hebben de vergissing gemaakt ´stilte´ te labelen vanuit angst niet te bestaan, en houden deze zo verre van stilte ervaren zelf.

Eenmaal in stilte kun je zien hoe je zelf ´de wereld´ of welk probleem dan ook schept. Dat doe je eenvoudig via concepten die je blijkbaar nog als geloofwaardig volgt. Totdat je je kop weer stoot, dan denk je weer aan Jezus, Boeddha, noem maar op. Terwijl niets volgend nu net je vrede was.

Ik dank de lezer.

The Soul of the Koto - Kudan